Evi De Galan

Over mij

Mijn eigen ervaring bij het verlies van ons dochtertje Myra op het einde van mijn zwangerschap heeft mijn leven op zijn kop gezet. Het ondenkbare was ons overkomen. Waar er normaal zoveel vreugde diende te zijn, was er alleen maar verdriet. Ik werd overspoeld door zoveel emoties tegelijk. Alsof ik geen lucht meer kreeg door de intense golven van verdriet en pijn. Ik heb me er tegen verzet maar de golven van rouw kwamen toch. Er was geen ontkomen aan, ik moest zelf door mijn rouwproces gaan.

Het eerste jaar na ons verlies was heel intens. Al die eerste keren doormaken (feestdagen, verjaardagen, feestjes van kinderen van vrienden, op reis gaan, babybezoeken,…) waren zo pijnlijk. Het was letterlijk de dagen overleven. Soms zelfs de uren aftellen tot er weer een dag voorbij was.

Soms wou ik schreeuwen van de daken hoeveel verdriet en pijn ik had. Af en toe wou ik helemaal in mijn cocon kruipen en met rust gelaten worden of juist weggaan met vrienden om even niet ‘de mama te zijn die haar kindje is verloren’. Ook als koppel was het een zoektocht om elk zijn verdriet toe te laten en elkaar onderweg in het rouwlandschap terug te vinden. De jaren nadien werd het verdriet draagbaarder. Ik werd niet meer zo overvallen als ik een zwangere vrouw zag in de winkel, of een kindje zag die even oud als ons dochtertje zou zijn, weer een babyaankondiging te horen kreeg,…

Hoe het nu is

Natuurlijk zijn er nog “fuck-it” dagen, dagen waarop het moeilijker gaat, waarop het verdriet en gemis meer naar voren komt. Maar dit is (gelukkig) veel draagbaarder geworden. Met haar jaardag is er verdriet, maar ook zoveel liefde en dankbaarheid. Ik heb terug regie over mijn eigen leven leren nemen en kan zeggen dat ik terug gelukkig ben, met mijn verlies verweven in mijn leven. Ik heb geleerd dat rouwen voor altijd is, want liefde is ook voor altijd. Ik geloof niet in je verlies een ‘plaats’ geven. Ik geloof wel dat je je verdriet kan integreren in je leven en terug leren genieten van al het moois dat er wel nog is.